Þá er

fyrsta fjölskyldufundinum lokið.Ég fór með 2 af börnum mínum á fund í hlíðarskóla í morgun  og voru þessi grey ekki alveg tilbúinn til þess að  fara hallmæla kút í eyru  þeirra sem fundinn sátu, ég held að þau séu ekkert voðalega hrifinn af því að vera básúna um ástand heimilsins of mikið svona útá við,mér fannst eins og þau væru hálfhrædd við að tjá sig um það hvernig kútur lætur stundum hérna heima og vildu ekkert vera að seigja of mikið,ég var hins vegar búin að seigja þeim að þau skildu bara seigja þeim frá því hvernig heimilslífið kæmi þeim fyrir sjónir því öðru vísi væri svo erfitt að hjálpa okkur að hjálpa kút,en þegar upp var staðið þurfti ég að minna þau á býsna margt sem gengur hér á og koma þeim af stað í að ræða það sem þeim líkar ekki við þegar kútur tekur köstinn.

Mér hins vegar til mikillar skelfingar þá gerði ég mér grein fyrir því að ég hef eiginlega staðið ein í þessu ástandi, því ég er svo gjörn á að reyna hlífa systkinum hans við því að taka þátt í honum,ég er ekki að seigja að ég geti hlíft þeim við öllu sem gengur á, hins vegar hlífi ég þeim á þann háttinn að ég bið þau alltof sjaldan um að taka þátt í lífi kúts,eins og til dæmis með því að gera eitthvað með honum eða fara eitthvað með hann,ómeðvitað  hef ég verið að reyna hlífa þeim við því að umgangast hann of mikið að óþörfu sem er náttúrulega ALRANGT af minni hálfu og aldrei stefnan hjá mér.Það má hins vegar líta þetta  á 2 vegu,annars vegar að þau þurfa líka að eiga sitt líf og hins vegar að ég er svo vön að takast á við þetta að mestum hluta ein að maður er bara orðin svo samdauna því,þannig að aldrei dettur manni í hug að leita til barna sinna um hjálp með að sinna honum.

Nú er ég ekki að seigja að ég biðji þau aldrei um neitt hvað kút varðar,en það er þá í mesta falli að ég biðji stóra gaurinn um að passa ef ég þarf að útrétta eitthvað og litlu stýrið rett og slett þolir ekki kútinn að eiginn sögn þannig að ég reyni að ómaka hana sem minnst,það kemur einstöku sinnum fyrir að kútur biðji hana um að koma gera eitthvað með sér hérna heima en í 99% tilfella er svarið þvert NEI hjá minni og ef ég reyni að fá hana til þess þá fæ ég sko aldeilis lesninguna um það hversu leiðinlegur hann sé og alltaf að meiða hana þannig að alltaf endar það með þvi að hann gerir þetta einn eða ég með honum.

Nú er hins vegar stefnan tekinn á það að finna stuðningfjölskyldu handa honum kanski eina helig í mán til þess að ég geti þá átt meiri tíma með hinum 2 og gert eitthv með þeim,sérstaklega litla stýrinu,en það á nú eftir að koma í ljós hversu vel gengur að finna fjölskyldu handa kút.

Góðu fréttirnar eru þær að nú eru síðustu dagar lyfjaleysis að renna sitt skeið og já ég seigji góðar fréttir og þá meina ég fyrir alla í þessari fjölskyldu.

Það er ekki málið að ég vilji að kútur sé stútfullur af lyfjum,en það hefur bara sýnt sig að án þeirra er hann ekki að fungera almennilega í lífinu eins og svo gjarnan ég vildi að hann gerði,ég viðurkenni það alveg fúslega að miklu heldur hefði ég vilja fá klikk stimpillinn á mig heldur en að þurfa að hafa þessa elsku á einhverjum töflum og hver veit hversu lengi,ég held að það sé ekki óskastaða neins foreldris að þurfa gefa barni sýnu einhver lyf sama í hvað formi þau eru,því öll viljum við að börnin okkar sé ALHEILBRIGÐ ekki satt.